Naturalny kolor mikrostruktur ma zwykle bardzo ograniczone użycie w zastosowaniach metalograficznych, ale kolor może ujawnić przydatne informacje podczas wykorzystywania pewnych metod optycznych, takich jak światło spolaryzowane lub DIC, lub metod przygotowania próbek, takich jak wytrawianie kolorem. Mikroskopia w świetle spolaryzowanym jest bardzo przydatna do badania metali o niesześciennej strukturze krystalograficznej, takich jak Ti, Be, U i Zr. Niestety, główne stopy handlowe (Fe, Cu, Al) nie są wrażliwe na światło spolaryzowane, więc wytrawianie kolorem lub odcieniem stanowi dodatkową metodę, która może ujawnić i rozróżnić cechy mikrostruktury.
Proces barwienia
Kolorowe (odbarwiające) wytrawiacze są na ogół nakładane chemicznie (przez zanurzenie w roztworze) lub elektrochemicznie (zanurzone w roztworze z elektrodami i przyłożonym potencjałem), tworząc cienką warstwę na powierzchni próbki, która jest zwykle zależna od właściwości. Cienka warstwa oddziałuje z padającym światłem i generuje kolor poprzez interferencję, którą można zaobserwować w normalnym oświetleniu jasnym polem, ale jest znacznie wzmocniona przy użyciu światła spolaryzowanego i opóźnienia fazowego.
Dodatkowo barwienie termiczne lub osadzanie z fazy gazowej to alternatywne metody tworzenia filmów interferencyjnych. W stopach stali tak zwane składniki „drugiej fazy” można selektywnie barwić przez trawienie, co zapewnia metodę ich oddzielnej identyfikacji i oznaczania ilościowego. Rozróżnianie ferrytu i węglików w stali za pomocą wytrawiania barwnego jest powszechną procedurą.
Wzrost filmów interferencyjnych może być funkcją orientacji kryształów cech, np. Ziarn, na powierzchni próbki. W przypadku stopów, w których wytrawianie standardowymi odczynnikami (w celu ataku na granice ziaren) daje niekompletną sieć (granic), a tym samym uniemożliwia cyfrową rekonstrukcję obrazu, kodowanie kolorami mikrostruktury ze względu na różne orientacje ziaren umożliwia przeprowadzenie analizy wielkości ziaren.
Ilość czy jakość?
Przez wiele lat wykorzystywanie ocen z wykresów i porównań wizualnych było jedynym podejściem umożliwiającym udzielenie odpowiedzi na te pytania za pomocą półilościowych stwierdzeń. Obecnie nowoczesne zmotoryzowane i skomputeryzowane mikroskopy oraz systemy analizy obrazu zapewniają szybkie i dokładne środki do automatyzacji większości metod oceny i oceny objętych standardami międzynarodowymi lub przemysłowymi.
Pomiary są zwykle wykonywane na serii dwuwymiarowych obrazów i można je podzielić na dwie główne grupy: te używane do ilościowego określania rozmiaru, kształtu i rozkładu dyskretnych cząstek (pomiary cech) oraz te związane z mikrostrukturą matrycy (pomiary terenowe).
