Główną trudnością w leczeniu z użyciem implantów jest niewystarczająca kość. W takich okolicznościach wymagane są dodatkowe zabiegi przygotowujące pacjenta do leczenia – tzw. regeneracja kości – a tym samym czas trwania leczenia może się wydłużyć. Takie sytuacje nazywane są odroczonym wszczepieniem implantu, ponieważ przed wprowadzeniem implantu konieczne jest odczekanie na wygojenie kości.
Rekonstrukcja kości
Po utracie zęba w miejscu ekstrakcji naturalnie występuje zanik kości. W zależności od zaawansowania tego procesu, przy wprowadzaniu implantu mogą być wymagane dodatkowe procedury w celu zapewnienia bezpieczeństwa i długoterminowego powodzenia leczenia.
Defekty kości były przez długi czas poważnym problemem, ponieważ utrudniały lub uniemożliwiały leczenie implantologiczne. Wraz z postępem technologicznym i rozwojem biotechnologii możliwe stało się odbudowanie kości zarówno w szczęce jak i żuchwie. Należy zwiększyć objętość tkanki kostnej, aby można było wprowadzić implanty i odbudować zęby. Rekonstrukcja tkanki kostnej jest zalecana w przypadku:
utrata kości po ekstrakcji zęba
użytkowanie protezy ruchomej przez wiele lat
osteoporoza pomenopauzalna i osteoporoza w starszym wieku
uwarunkowania genetyczne
zaburzenia równowagi wapniowo-fosforanowej
Przed leczeniem należy określić poziom utraty masy kostnej. W tym celu przeprowadzana jest diagnostyka radiologiczna – najczęściej tomografia – w celu oceny budowy kości w trzech wymiarach. Istnieją trzy rodzaje atrofii u pacjentów:
utrata wysokości kości – pionowa utrata kości
utrata szerokości kości – pozioma utrata kości
ubytek złożony – mieszany ubytek kostny
Regeneracja kości w odniesieniu do rodzaju wady kości
Rodzaj rozpoznanego ubytku kostnego determinuje sposób i wielkość regeneracji. Generalnie zabieg odbudowy kości polega na zwiększeniu ilości tkanki kostnej poprzez wprowadzenie specjalnego materiału kościozastępczego tam, gdzie brakuje kości, a następnie zabezpieczeniu jej błoną barierową. Może to pochodzić od samego pacjenta (przeszczep kostny autogenny, najczęściej w postaci zrębków kostnych) lub ze źródła zewnętrznego (specjalne materiały pochodzenia mineralnego lub zwierzęcego). Wykorzystywane są naturalne materiały pochodzące z tkanki kostnej pacjenta lub ze zwierzęcia, najczęściej bydła, które są dobrze przyswajalne przez organizm ludzki.
